Tak. Ale problem jest szerszy i dotyczy ARW w każdym wariancie, na przykład dla kompresora dynamiki czy bramki szumów, tam gdzie trzeba precyzyjnie określić poziom sygnałów o pulsacji zbliżonej do stałej czasowej detektora. W przypadku gdy jest dostępna jakaś pośrednia, nie ma sprawy, choć też są ograniczenia. Henryk postuluje automatykę "do przodu". Ale to nie jest proste: po pierwsze wymaga dużej dynamiki od samego detektora ( bo przecież musi umieć przyjąć każdy poziom traktu), po drugie trzeba znać w miarę dokładnie odpowiedź elementu wykonawczego, co w warunkach amatorskich trudno jest zrealizować w powtarzalny sposób.
Dlatego klasyczna pętla wydaje się być dobrym i prostym rozwiązaniem, wszak zdecydowana większość urządzeń pracuje w oparciu o tę zasadę. W przypadku superheterodyny o bardzo małym wzmocnieniu w torze w.cz. będziemy mieli taki sam dylemat jak w homodynie. Stąd moje próby "obejścia" tematu jak słusznie zauważył Karol.
Myślę, że wygenerowanie sygnału jednowstęgowego dla detektora nie jest zbyt wielką ceną za możliwość skrócenia stałych czasowych do wielkości poniżej 10 ms i wcale nie myślę tu o klasycznym filtrowaniu jak we wzbudnicy SSB. Można to zrobić na wiele sposobów, że przypomnę tylko ideę Dirodyny czy ostatni wpis Henryka.
----------------------------------------------------------------------------------------------
Jeszcze raz przyjrzałem się układowi zamieszczonemu przez
SP2FP i muszę przyznać, że chyba zbyt pobieżnie go zanalizowałem. Regulacja za pomocą FET-a pracującego jako zmienny rezystor ogranicza efektywną wartość sygnału do kilkunastu mV. Zatem po takim regulatorze trzeba dać wzmacniacz by wysterować słuchawki, głośnik i oczywiście detektor automatyki. Sytuację trochę poprawia linearyzacja z drenu na bramkę połową wartości sygnału ale i tak nie da się przekroczyć progu kilkudziesięciu mV (przy założeniu minimalnych zniekształceń). Zmiana konfiguracji z potencjometrycznej na ujemne sprzężenie zwrotne pozwala zmniejszyć sumaryczne zniekształcenia ale nie podnosi wartości dopuszczalnego sygnału. Zatem tak czy siak, trzeba wzmacniać i lepiej jest to zrobić wzmacniaczem o stałym, dobranym wzmocnieniu niż narażać się na potencjalną niestabilność wzmacniacza o zmiennym wzmocnieniu. Skoro tak, można go dopracować pod kątem wnoszonych szumów, korekty charakterystyki i stabilności zaś funkcję regulacji wydzielić podobnie jak w przywołanym układzie.
Proponuję pod dyskusję następującą zmianę:
W oryginale układ ma jedną zasadniczą wadę: kondensator C2 przenosi część sygnału sterującego tłumieniem do toru sygnałowego. Powoduje to przesuwanie składowej stałej wraz z sygnałem regulacji. Przy dużym wzmocnieniu za regulatorem będzie to powodowało zniekształcenia przy dużych skokach napięcia regulacji. Aby temu zapobiec proponuję zmianę jak na rysunku. Dzięki temu układ nie będzie wrażliwy na zmiany napięcia regulacji, zachowując cenne właściwości linearyzacji. Wykorzystanie CMMR wzmacniacza operacyjnego pozwala rozszerzyć zakres regulacji a małe wzmocnienie pozwoli utrzymać wysoką liniowość i niewielkie szumy własne.
