Wzmacniacz m.cz. na układzie TBa-820M

[SP2JQR]

Potwierdzam dobre właściwości układu TDA2003. Dawno zrezygnowałem z innych trzeszczących i szumiących układów.
Cały sekret zastosowania tego układu tkwi rzeczywiście w elementach pętli sprzężenia zwrotnego.
Duży prąd spoczynkowy sprawia, że układ ten pracuje w klasie AB ze stosunkowo małymi zniekształceniami skrośnymi.
Na moje ucho okazały się one jednak w oryginalnej aplikacji jeszcze zbyt duże, dlatego stosuję inne wartości w pętli sprzężenia niż powszechnie stosowane na większości schematów. Współczynnik sprzężenia jest większy, co obniża zniekszyałcenia do poziomu niesłyszalności. Pociąga to jednak za sobą obniżenie wzmocnienia, co w niektórych przypadkach wymaga zastosowania dodatkowego stopnia wzmocnienia na pojedynczym tranzystorze, trzech opornikach i dwóch kondensatorach. Układ TDA2003 z obniżonym wzmocnieniem szumi jeszcze mniej niż w oryginalnej aplikacji.
Dodatkowy stopień wzmocnienia może być zrobiony na niskoszumnym tranzystorze np BC550C lub innym jeszcze mniej szumiącym i wtedy wszystkie problemy toru m.cz. mamy rozwiązane.
Czasem jeśli w porywie weny twórczej jeszcze bardziej chcielibyśmy obniżyć zniekształcenia, można zastosować sprzężenie prądowe po prądzie głośnika, wówczas zlikwidujemy nie tylko zniekształcenia samej kości wzmacniacza, ale także wnoszone przez nieliniowości głośnika. Jest to w przypadku tego układu scalonego bardzo proste do realizacji praktycznej. Wadą takiego rozwiązania jest to, że głośnik nie będzie żadnym końcem połączony z masą ( kłopot z montażem niektórych gniazd).